bugün, saat 12.30 gibi, bakırköy capacity'nin ana kapısı önünde arkadaşımı beklerken, her bekleyişimde olduğu gibi yerimde sabit duramayıp volta attım, tam yarım saat. zaten hiçbir zaman karizmatik pozlar veremedim. bazı adamlar vardır, sen biri beklerken o da hemen yanında başka birini bekler. beklerken sigara içer, kitap okur, elindeki çiceği düzeltir falan, kimse demez "bu adam ekilmiş yazık, saatlerdir bekliyor." diye. ama ben bir yere dikilip birini beklemeye başlayayım, etraftaki esnaf "gelip kardeş gel bir çorba ısmarlayayım. olmadı bir çay iç..." demeye falan başlıyor. halim o kadar acınası. aynı güzargah üzerinde deli danalar gibi bir uçtan bir uca yürürken arkamdan gelen bir topuklu ayakkabı kulaklarımı çınlatmaya başladı. topuklu ayakkabının o kusursuz döşenmiş gri-yeşil andezite her değdiğinde çıkardığı o sesin bana hissettirdiklerini, hiç bir müzik dahisinin eseri hissettiremedi henüz. voltamın bir turunu daha tamamlayıp arkamı döndüğümde, her adımı
Hepimizin hayatı bir çocuğun oyuncağı.