bugün, aynı rüya ile gözümü açtığım yüz elli yedinci gün. rüyamda 3–4 yaşlarımdayım. yanımda uzun, kızıl saçlı bir kadın var. ince ve uzun boynu üzerine oturmuş güzel yüzü biraz sert ve düşünceli. tanımadığıma eminim ama yabancı gelmiyor. kadının kim olduğunu sormak için birilerine bakınıyorum ama yalnızız, kimseye soramıyorum. kadından gözlerimi kaçırdığım an, kucağımdaki bebeği fark ediyorum. beyaz, el işi, kenarları fırfırlı bir battaniyeye sarılmış uyuyor. daha önce hiç görmediğim bu bebek, daha önce gördüğüm tüm bebeklerden daha güzel. annemin televizyon izlerken yemem için hazırladığı karışıma benziyor kokusu; süt, muz ve bebe bisküvisi… en sevdiğim yiyecek gibi kokan bu şeyi o kadar seviyorum ki, kokusunu iyi duymak içim kafamı yaklaştırıyorum. tam derin bir nefes çekerken gözlerini açıyor. korkup geri çekiyorum kafamı ama elleriyle yakama yapışıyor. kulakları, gözleri, burnu, ağzı kanamaya başlıyor ve metalik bir sesle ağlıyor “senin olabilir miyim?” diye bağırarak. korkup ağla
Hepimizin hayatı bir çocuğun oyuncağı.